PONTIAC GTO

Pontiac GTO

     Model GTO powstał jako owoc współpracy dwóch inżynierów Pontiaca: Russella Gee (specjalisty od silników) oraz szefa inżynierów Pontiaca, Johna De Loreana. Pierwszym pomysłodawcą GTO był Shane Wiser. Z początkiem roku 1963 kierownictwo firmy General Motors wydało dekret zakazujący wszystkim swoim filiom uczestniczenia w rajdach samochodowych. W tym samym czasie, kampanie reklamowe Pontiaca były mocno skupione na osiągach pojazdów, a wyścigi były bardzo ważnym punktem strategicznym. Jim Wangers zaproponował aby utrzymać wizerunek firmy związany z dobrymi osiągami pojazdów. Jego propozycja zakładała skupienie się na poprawie osiągów w samochodach produkowanych seryjnie. W plan ten został zaangażowany model Tempest po restylingu (wrócił on do konwencjonalnego rozwiązania: silnik z przodu, skrzynia biegów również, napęd przenoszony na tylną oś). W wyniku jego realizacji miał powstać "Super Tempest" z większym silnikiem V8 o pojemności 389 in³ (6,5 l) znanym z innych modeli Pontiaca, Catalina i Bonneville, montowane miały one być w miejscu standardowych jednostek 326 in³ (5,3 l) V8.

     Nazwa, która była pomysłem DeLoreana, powstała dzięki Ferrari 250 GTO, samochodowi sportowemu odnoszącemu ogromne sukcesy w rajdach. Jest to skrót od Gran Turismo Omologato. Fani marki Ferrari użycie tej nazwy potraktowali jak świętokradztwo.

     Od strony technicznej GTO był sprzeczny z postanowieniem General Motors, które w samochodach opartych na platformie A-body zezwalało na montaż silników nie większych od do 330 in³ (5,4 l). Dopóki GTO dostępny był tylko jako pakiet dla innego modelu, większy motor mógł być stosowany bezkarnie dzięki kruczkowi prawnemu.

     Pierwszy Pontiac GTO był dodatkowym pakietem dla samochodu Pontiac LeMans, dostępnym jako dwudrzwiowy sedan, hardtop coupé lub kabriolet. Za cenę 296 $ oferowano silnik V8 o pojemności 389 in³ (6,4L) (moc 325 hp (242 kW) przy 4800 obr/min) z pojedynczym czterogardzielowym gaźnikiem Carter AFB, dwa zakończenia układu wydechowego, chromowane osłony zaworów oraz osłona filtru powietrza, bardziej wydajne sprzęgło wentylatora, trzybiegową manualną skrzynię biegów z lewarkiem umieszczonym w podłodze, sztywniejsze resory, stabilizator poprzeczny o większej średnicy, szersze koła z oponami 7.50 x 14, wloty na masce oraz emblematy GTO. Do opcjonalnego wyposażenia należały: czterobiegowa manualna skrzynia biegów, dwubiegowa skrzynia automatyczna, lepszy gaźnik "Tri-Power" dzięki któremu moc wzrastała do 348 hp (260 kW), metaliczne okładziny hamulców bębnowych, szpera oraz wzmocniony układ chłodzenia. GTO z wszystkim możliwymi do zamontowania opcjami kosztował 4500 $ oraz ważył około 1600 kg (3500 funtów).

     GM przeprojektowało swoją platformę A w roku 1968 - nowa wersja była bardziej zaokrąglona, wpisująca się w typową dla fastbacków stylistykę. Skrócono rozstaw osi ze 292 cm (115 cali) do 284 cm (112") we wszystkich dwudrzwiowych modelach. Całkowita długość zmalała o 150 mm (5,9 cala), a wysokość o 12 mm (pół cala) - mimo to masa samochodu wzrosła o około 34 kg (75 funtów). Klasyczne światła zostały zastąpione chowanymi lampami, umiejscowionymi za przedzieloną w połowie osłoną chłodnicy (był to element opcjonalnego wyposażenia, wyceniony na 52,66 $, jednak obecny w większości GTO z tamtego okresu). Charakterystyczna maska z wlotem została zastąpiona nową, na której znalazły się dwa, rozszerzające się w kierunku szyby, po jednym z każdej strony masywnego przetłoczenia biegnącego przez środek maski, przechodzącego w wypukły "nos" na froncie.

     Ważnym wydarzeniem, które miało miejsce także w roku 1969, było wdrożenie do sprzedaży nowego wariantu GTO, nazwanego 'The Judge'. Nazwa Judge pochodzi od cytatu "Here Comes the Judge", używanego wielokrotnie w programie "Rowan & Martin's Laugh-In TV". Przy reklamowaniu modelu używano sloganów "All rise for The Judge" czy "The Judge can be bought." Według początkowej koncepcji, Judge miał być tańszą alternatywą dla GTO, miał się również stać poważną konkurencją dla zdobywającego rynek Plymoutha Road Runnera.