 |
| Renault Alpine A110 |
Renault Alpine A110 w roku 1973 wygrała Rajdowe Mistrzostwa Świata w klasyfikacji konstruktorów m.in. w Rajdzie Monte Carlo (rok 1971 i 1973), Korsyki (rok 1973) oraz Portugalii (rok 1971, 1973).
Renault 8 był niewielkim, czterodrzwiowy, sedanem, napędzanym umieszczonym z tyłu silnikiem o pojemności 950 cm sześciennych i mocy 44 KM. Z pozoru samochód zupełnie nie nadawał się na bazę konstrukcyjną auta sportowego, jednak inżynierowie z firmy Alpine byli innego zdania. Kiedy ich dzieło ujrzało światło dzienne, okazało się, że udało im się zaprojektować jeden z najbardziej udanych wozów sportowych lat 60.
Wykonane z włókna szklanego nadwozie Alpine A110 zaprojektował Marcel Hubert. Samochód miał wyjątkowo piękną, agresywną stylistykę. Był niski, miał szerokie błotniki i małą kabinę. Jego cechą charakterystyczną była nisko poprowadzona maska, pozbawiona atrapy chłodnicy - chłodzenie silnika zapewniały wycięte przed tylnymi kołami otwory wentylacyjne. Strukturę nośna stanowiła zespawana ze stalowych rurek centralna rama. Dzięki takiej konstrukcji oraz niewielkim wymiarom samochód był bardzo lekki, co w znacznym stopniu zadecydowało o jego znakomitych osiągach.
W A110 zachowano układ napędowy pierwowzoru, z umieszczonym z tyłu silnikiem napędzającym tylne koła. Zamiast słabej, oryginalnej skrzyni biegów o trzech przełożeniach zastosowano nową, mocniejszą przekładnią pięciobiegową. Było to niezbędne ze względu na znacznie lepsze parametry stosowanych w A110 silników. Pod maską auta montowano czterocylindrowe, rzędowe jednostki napędowe, o pojemności od 0,9 do 1,6 l. Na skutek licznych modyfikacji były one znacznie mocniejsze od silnika stosowanego w Renault 8. Zasilany dwoma gaźnikami Webera silnik o pojemności 1,3 l rozwijał moc 90 KM,a jednostka 1,6 l - 125 KM. Dzięki niewielkiej, bo wynoszącej zaledwie 544 kg masie, samochód mógł się rozpędzić do prędkości 195 km/h w wersji 1,3 l i 210 km/h w wersji 1,6 l.
Poza pochodzącym z Renault 8 silnikiem, konstruktorzy wykorzystali też zawieszenie tego auta. Prosty układ z pojedynczymi wahaczami poprzecznymi poddano jednak znacznym modyfikacjom, polegających m.in. na mocnym pochyleniu tylnych kół, co znacznie zwiększyło stabilność pojazdów.
Świetna dynamika A110 sprawiła, że przeznaczone do rajdów wersje samochodu, wyposażone w silniki przygotowane przez słynną firmę Gordini, zaczęły odnosić sukcesy sportowe. Po serii zwycięstw w rajdach na terenie Francji, samochód zyskał międzynarodową sławę w 1971 roku, kiedy zasiadający za jego kierownicą szwedzki rajdowiec Ove Andersson wygrał Rajd Monte Carlo.
Mocno pochylona maska Alpine skrywała niewielki bagażnik, silnik auta umieszczono z tyłu. Główne reflektory A110 ukryto za osłonami z przezroczystego tworzywa. Alpine A110 był produkowany wyłącznie z dwudrzwiowym nadwoziem. Był wyposażony w masywne obręcze kół odlewane ze stopów lekkich.
Renault 8 był niewielkim, czterodrzwiowy, sedanem, napędzanym umieszczonym z tyłu silnikiem o pojemności 950 cm sześciennych i mocy 44 KM. Z pozoru samochód zupełnie nie nadawał się na bazę konstrukcyjną auta sportowego, jednak inżynierowie z firmy Alpine byli innego zdania. Kiedy ich dzieło ujrzało światło dzienne, okazało się, że udało im się zaprojektować jeden z najbardziej udanych wozów sportowych lat 60.
Wykonane z włókna szklanego nadwozie Alpine A110 zaprojektował Marcel Hubert. Samochód miał wyjątkowo piękną, agresywną stylistykę. Był niski, miał szerokie błotniki i małą kabinę. Jego cechą charakterystyczną była nisko poprowadzona maska, pozbawiona atrapy chłodnicy - chłodzenie silnika zapewniały wycięte przed tylnymi kołami otwory wentylacyjne. Strukturę nośna stanowiła zespawana ze stalowych rurek centralna rama. Dzięki takiej konstrukcji oraz niewielkim wymiarom samochód był bardzo lekki, co w znacznym stopniu zadecydowało o jego znakomitych osiągach.
W A110 zachowano układ napędowy pierwowzoru, z umieszczonym z tyłu silnikiem napędzającym tylne koła. Zamiast słabej, oryginalnej skrzyni biegów o trzech przełożeniach zastosowano nową, mocniejszą przekładnią pięciobiegową. Było to niezbędne ze względu na znacznie lepsze parametry stosowanych w A110 silników. Pod maską auta montowano czterocylindrowe, rzędowe jednostki napędowe, o pojemności od 0,9 do 1,6 l. Na skutek licznych modyfikacji były one znacznie mocniejsze od silnika stosowanego w Renault 8. Zasilany dwoma gaźnikami Webera silnik o pojemności 1,3 l rozwijał moc 90 KM,a jednostka 1,6 l - 125 KM. Dzięki niewielkiej, bo wynoszącej zaledwie 544 kg masie, samochód mógł się rozpędzić do prędkości 195 km/h w wersji 1,3 l i 210 km/h w wersji 1,6 l.
Poza pochodzącym z Renault 8 silnikiem, konstruktorzy wykorzystali też zawieszenie tego auta. Prosty układ z pojedynczymi wahaczami poprzecznymi poddano jednak znacznym modyfikacjom, polegających m.in. na mocnym pochyleniu tylnych kół, co znacznie zwiększyło stabilność pojazdów.
Świetna dynamika A110 sprawiła, że przeznaczone do rajdów wersje samochodu, wyposażone w silniki przygotowane przez słynną firmę Gordini, zaczęły odnosić sukcesy sportowe. Po serii zwycięstw w rajdach na terenie Francji, samochód zyskał międzynarodową sławę w 1971 roku, kiedy zasiadający za jego kierownicą szwedzki rajdowiec Ove Andersson wygrał Rajd Monte Carlo.
Mocno pochylona maska Alpine skrywała niewielki bagażnik, silnik auta umieszczono z tyłu. Główne reflektory A110 ukryto za osłonami z przezroczystego tworzywa. Alpine A110 był produkowany wyłącznie z dwudrzwiowym nadwoziem. Był wyposażony w masywne obręcze kół odlewane ze stopów lekkich.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz