 |
| GAZ-24 Wołga |
W roku 1962 podjęto prace nad następcą Wołgi 21. Nowy samochód projektowano z myślą o wykorzystaniu wielu wersji silnikowych - zmodernizowanego czterocylindrowego silnika z GAZa 21 oraz nowych konstrukcji: sześciocylindrowego rzędowego i ośmiocylindrowego w układzie V. Wkrótce idea silnika sześciocylindrowego jak również automatycznej skrzyni biegów została odrzucona, i GAZ 24 miał być produkowany z silnikami R4 2,5l oraz V8 5.5l.
W latach 1962 - 1965 zbudowano kilka prototypów istotnie różniących się wyglądem, aż w roku 1965 powstała konstrukcja zbliżona do późniejszej seryjnej. W 1966 powstały pierwsze jeżdżące prototypy, oznaczone M-24 (poprzedni model skonstruowany na bazie GAZa 21 miał oznaczenie M-23). Prototypy wyposażone były również w podwójne reflektory przednie, jednak ta wersja nie weszła do seryjnej produkcji.
W 1967 rozpoczęto produkcję samochodu GAZ-24, który posiadał nowoczesną sylwetkę i był lżejszy od poprzednika.
Nadwozie stalowe samonośne, zamknięte, czterodrzwiowe, trójbryłowe. Silnik umieszczony z przodu napędza koła tylne. Drzwi stalowe, otwierane w kierunku jazdy, z szybami opuszczanymi; przednie drzwi wyposażone w lufcik uchylny. W stosunku do poprzednika nadwozie było zdecydowanie niższe, przez co optycznie wydawało się szersze (szerokość zewnętrza była identyczna). Rozstaw osi został wydłużony o 100 mm. Także rozstaw kół przednich jest większy niż w poprzednim modelu Wołgi. Ciężar własny uległ zmniejszeniu o ok. 150 kg. w stosunku do pierwszych wersji Wołgi.
Przednie zawieszenie połączone z nadwoziem poprzez ramę pomocniczą będącą jednocześnie przednim wspornikiem silnika; podwójne wahacze poprzeczne ze sprężynami śrubowymi i amortyzatorami teleskopowymi umieszczonymi centralnie w sprężynach; stabilizator. Tylne: sztywny most, resory piórowe półeliptyczne, amortyzatory teleskopowe umieszczone skośnie - górną częścią w kierunku osi symetrii nadwozia.
Układ hamulcowy roboczy: hydrauliczny, nożny, dwuobwodowy, ze wspomaganiem podciśnieniowym; hamulce bębnowe, na przedniej osi w układzie duplex, na tylnej w układzie simplex. Układ hamulcowy pomocniczy: mechaniczny, ręczny, działa na koła tylne. Układ kierowniczy z przekładnią ślimakowo-rolkową, bez wspomagania.
Silnik benzynowy: czterocylindrowy, rozrząd w układzie OHV z dwoma zaworami na cylinder napędzany kołami zębatymi, zawory ssące i wydechowe zgrupowane z prawej strony silnika; zasilanie gaźnikiem dwugardzielowym K-126Г z oszczędzaczem; blok silnika, tłoki i głowica odlane ze stopu aluminium, tuleje cylindrów żeliwne; chłodzenie cieczą z chłodnicą umieszczoną z przodu, za żaluzją sterowaną ręcznie, obieg chłodnicy włączany termostatem. Sprzęgło suche jednotarczowe, sterowane hydraulicznie.
Skrzynia biegów czterobiegowa z biegiem wstecznym, zespolona ze sprzęgłem i silnikiem, synchronizowana, z dźwignią w podłodze; przeniesienie napędu wałem z przegubami Kardana, przekładnia główna hipoidalna o przełożeniu 4,1:1
W latach 1962 - 1965 zbudowano kilka prototypów istotnie różniących się wyglądem, aż w roku 1965 powstała konstrukcja zbliżona do późniejszej seryjnej. W 1966 powstały pierwsze jeżdżące prototypy, oznaczone M-24 (poprzedni model skonstruowany na bazie GAZa 21 miał oznaczenie M-23). Prototypy wyposażone były również w podwójne reflektory przednie, jednak ta wersja nie weszła do seryjnej produkcji.
W 1967 rozpoczęto produkcję samochodu GAZ-24, który posiadał nowoczesną sylwetkę i był lżejszy od poprzednika.
Nadwozie stalowe samonośne, zamknięte, czterodrzwiowe, trójbryłowe. Silnik umieszczony z przodu napędza koła tylne. Drzwi stalowe, otwierane w kierunku jazdy, z szybami opuszczanymi; przednie drzwi wyposażone w lufcik uchylny. W stosunku do poprzednika nadwozie było zdecydowanie niższe, przez co optycznie wydawało się szersze (szerokość zewnętrza była identyczna). Rozstaw osi został wydłużony o 100 mm. Także rozstaw kół przednich jest większy niż w poprzednim modelu Wołgi. Ciężar własny uległ zmniejszeniu o ok. 150 kg. w stosunku do pierwszych wersji Wołgi.
Przednie zawieszenie połączone z nadwoziem poprzez ramę pomocniczą będącą jednocześnie przednim wspornikiem silnika; podwójne wahacze poprzeczne ze sprężynami śrubowymi i amortyzatorami teleskopowymi umieszczonymi centralnie w sprężynach; stabilizator. Tylne: sztywny most, resory piórowe półeliptyczne, amortyzatory teleskopowe umieszczone skośnie - górną częścią w kierunku osi symetrii nadwozia.
Układ hamulcowy roboczy: hydrauliczny, nożny, dwuobwodowy, ze wspomaganiem podciśnieniowym; hamulce bębnowe, na przedniej osi w układzie duplex, na tylnej w układzie simplex. Układ hamulcowy pomocniczy: mechaniczny, ręczny, działa na koła tylne. Układ kierowniczy z przekładnią ślimakowo-rolkową, bez wspomagania.
Silnik benzynowy: czterocylindrowy, rozrząd w układzie OHV z dwoma zaworami na cylinder napędzany kołami zębatymi, zawory ssące i wydechowe zgrupowane z prawej strony silnika; zasilanie gaźnikiem dwugardzielowym K-126Г z oszczędzaczem; blok silnika, tłoki i głowica odlane ze stopu aluminium, tuleje cylindrów żeliwne; chłodzenie cieczą z chłodnicą umieszczoną z przodu, za żaluzją sterowaną ręcznie, obieg chłodnicy włączany termostatem. Sprzęgło suche jednotarczowe, sterowane hydraulicznie.
Skrzynia biegów czterobiegowa z biegiem wstecznym, zespolona ze sprzęgłem i silnikiem, synchronizowana, z dźwignią w podłodze; przeniesienie napędu wałem z przegubami Kardana, przekładnia główna hipoidalna o przełożeniu 4,1:1
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz